Pływacz

Darlingtonia

Rosiczka przylądkowa

Muchołówka

Muchołówka

Muchołówka (Dionaea)

– monotypowy rodzaj roślin z rodziny rosiczkowatych zawierający tylko jeden gatunek o nazwie muchołówka amerykańska (Dionaea muscipula). Jest to roślina występująca w naturze wyłącznie w Karolinie Północnej i Karolinie Południowej (Ameryka Północna).

Morfologia

Liście

Przekształcone w pułapki (tzw. liście pułapkowe), wabiące ofiary słodkim nektarem i czerwonym ubarwieniem. Ubarwienie pułapki zależy od nasłonecznienia. Pułapka składa się z 2 blaszek, na których znajduje się około 6 włosków czuciowych, po każdej stronie liścia.

Kwiaty

Drobne o średnicy około 5mm, nie mają atrakcyjnego wyglądu. Kwitnienie w przypadku osłabionych roślin może prowadzić do obumarcia rośliny.

Biologia i ekologia
Bylina mięsożerna. Siedlisko: tereny bagienne z glebą ubogą w substancje odżywcze. Jeśli potencjalna ofiara potrąci znajdujący się na liściach pułapkowych jeden włosek dwa razy, bądź pojedynczo dwa inne w odstępie mniejszym niż ok. pół minuty, pułapka zamyka się w czasie zwykle krótszym od 1 sekundy. Roślina rozpoczyna wydzielanie enzymów trawiennych. Trawienie trwa kilka dni, w zależności od wielkości ofiary. Po zakończeniu tego procesu pułapka otwiera się i czyha na kolejnego owada (liczba zamknięć pułapki jest ograniczona do około 2-4, czasami do 1). Jeżeli pułapka nie nadaje się już do łapania zdobyczy, usycha, zaś na jej miejsce szybko wyrasta nowa.
Oprócz chwytania owadów podstawowym procesem prowadzonym w liściach jest fotosynteza, będąca źródłem energii dla procesów przemiany materii. Drapieżnictwo pozwala głównie zapewnić wystarczającą ilość azotu, w który ubogie są gleby, na których roślina występuje.

Jak hodować rosiczki.

Rosiczka jest bardzo popularną rośliną owadożerną. Łowi owady na słodką pachnącą ciecz, wydzielaną na szczytach czułków.
Rosiczka (Drosera) należy do rodziny rosiczkowatych (Droseraceae). Jest popularną rośliną owadożerną, występującą prawie na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Do rodzaju Drosera należy około 150 gatunków. Naturalne środowisko rosiczek to jałowe torfowiska i zagłębienia śródwydmowe.
Rosiczka w zależności od odmiany tworzy rozetę z liści o średnicy 2 – 10 cm. Liście pokryte są włoskami oblepionymi lepką wydzieliną trawienną.
Rosiczka łowi owady na słodką i pachnącą ciecz wydzielaną na szczytach czułków. Ofiara wchodzi na liść i lepka substancja ją unieruchamia. Wydzielany kwas mrówkowy zaczyna rozpuszczać ciało owada. Miękkie części ciała ofiary zostają strawione, a powstała z nich ciecz wchłonięta przez roślinę. Mimo, że rosiczka zamyka się wolniej niż muchołówka to owad nie ucieknie – bo jest przylepiony.
Rosiczka najlepiej rośnie na stanowisku nasłonecznionym – najlepiej na południowym parapecie. Idealne podłoże to mieszanka torf z piaskiem w stosunku 2:1. Roślina wymaga kwaśnego odczynu o pH 3,5 – 4,5.
Należy utrzymywać stałą wilgotność podłoża. Woda do podlewania powinna być miękka i pozbawiona wszelkich związków chemicznych. Najlepiej nadaje się woda destylowana lub przefiltrowana w filtrze odwróconej osmozy. Nadaje się również przygotowana woda z kranu (odstana).
Rosiczki nigdy nie wolno nawozić! Azot niezbędny do wzrostu roślina czerpie z upolowanych owadów. Wszystkie pozostałe minerały pobiera z podłoża.
Optymalną temperaturą do wzrostu rosiczki jest 18 – 25°C (lato) oraz 5 – 10°C (zima).

Dzbaneczniki

Dzbanecznik (Nepenthes)
 – rodzaj roślin owadożernych z rodziny dzbanecznikowatych. Występują jako pnące się półkrzewy. Dzbaneczniki występują głównie w Azji Południowo-Wschodniej (Tajlandia, Malezja, Indonezja, Filipiny; szczególnie na terytorium tych ostatnich). Do rodzaju zalicza się ok. 140 gatunków.






Liście

Kształtu dzbankowatego z wieczkiem, napełnione płynem trawiennym, działają jak pułapki, do których wpadają owady. Wielkość dzbanka różni się w zależności od gatunku rośliny (mogą mieć od kilku do nawet kilkudziesięciu centymetrów). Dzbanek posiada tzw. kołnierzyk zwany też obrzeżem, który pokryty jest śliską, zwabiającą owady, substancją. Zwabiony owad siada na obrzeżu i zaczyna spożywać tę substancję, po czym wpada do środka pułapki i zanurza się w cieczy trawiennej, z której nie może się już wydostać. Tam jest powoli rozkładany i jego składniki odżywcze są wchłaniane przez roślinę (są to głównie azotany, które są roślinie potrzebne). Dzbanki posiadają dodatkowo klapkę (tzw. wieczko), która jest tuż nad kołnierzykiem. Dzięki wieczku dostaje się do dzbanka mniej wody deszczowej, a to zapobiega rozcieńczeniu przez nią cieczy trawiennej.

Rośliny mięsożerne w Polsce

W Polsce występuje 11 gatunków roślin mięsożernych, należących do 4 rodzajów: Drosera, Pinguiculia, Utricularia i Aldrovanda.. Występują w środowiskach ubogich w sole mineralne, które posiadają wodę pochodzącą z opadów atmosferycznych.

Rosiczki (Drosera):

-Rosiczka okrągłolistna (Drosera rotundifolia)

-Rosiczka pośrednia (Drosera intermedia)

-Rosiczka długolistna (Drosera anglica)

Pływacze (Utricularia):

-Pływacz zwyczajny (Utricularia vulgaris)

-Pływacz średni (Utricularia intermedia)

Aldrowanda (Aldrovanda):

-Aldrowanda pęcherzykowata (Aldrovanda vesiculosa)

Zagrożenia i ochrona:
Wszystkie występujące w Polsce (i na świecie) rośliny owadożerne są chronione. Występują one w bardzo specyficznych środowiskach i nie mają szans na przeżycie gdzie indziej. Ilość miejsca, gdzie mogą żyć suksecywnie się zmniejsza. Głównymi powodami są:

osuszanie bagien i terenów podmokłych w celu zagospodarowania ich;

regulacja rzek i poziomu wody w stawach. Powoduje to obniżanie lub podwyższanie się poziomu wody gruntowej a to odpowienio wyschnięcie lub zalanie miejsc występowania rośllin;

nawożenie pól. Deszcz spłukuje z nich do wody nawóz, co sprzyja zarastaniu stawów i zmniejszania się strefy przybrzeżnej, gdzie najcześciej żyje aldrowanda i pływacz;

zaprzestanie koszenia łąk i wypasania zwierząt. Brak czynników kontrolujących wyrastanie dużych rośllin sprzyja sukcesji naturalnych środowisk rośllin owadożernych.

     Rośllin owadożernych nie można zrywać, jeślli jednak posiadamy informacje, że jakiś teren, na którym żyją roślliny owadożerne będzie urbanizowany, to po uzyskaniu specjalnego pozwolenia (najprawdopodbniej od Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody) możemy je stamtąd zabrać.

Rosiczka (Drosera L.)

Liść rosiczki okrągłolistnej

Rosiczka (Drosera L.)
– jedna z najbardziej rozpoznawalnych roślin owadożernych z rodziny rosiczkowatych obejmujący ok. 185 gatunków. Występują one na wszystkich kontynentach, z wyjątkiem Antarktydy, przy czym największe zróżnicowanie osiągają w Australii, gdzie rośnie ok. 100 gatunków, poza tym pozostałe rosną w strefie tropikalnej, 18 gatunków występuje w Ameryce Południowej, mniej ich jest na północy – w Europie (także w Polsce) występują tylko trzy gatunki. Rośliny te rosną w miejscach bagnistych, często w płytkiej wodzie. Rosiczki wykształcają charakterystyczne liście pułapkowe wyposażone we włoski gruczołowe wydzielające lepką ciecz wabiącą drobne zwierzęta.
Rosiczki rosną na różnych glebach, w większości kwaśnych, piaszczystych, kamienistych i bagiennych. Owadożerność rekompensuje braki składników odżywczych w ubogich glebach – w szczególności przyswajalnego azotu. Wabią swoje ofiary błyszczącymi kroplami słodkiej cieczy, które są wydzielane na szczytach – czułkach porastających powierzchnie liści. Dzięki zawartości barwników antocyjanowych mają one czerwonawy kolor zwiększający ich atrakcyjność.
Rosiczka jako roślina owadożerna działa aktywnie. Ofiara wchodzi na liść i lepka substancja ją unieruchamia. Powoli pułapka się zamyka. Trwa to około 3 godzin. Wydzielany kwas mrówkowy zaczyna rozpuszczać ciało owada. Uwalniają się dzięki temu cząsteczki białka. To powoduje wydzielenie enzymów proteolitycznych. Miękkie części ciała ofiary zostają strawione, a powstała z nich ciecz – bogata w substancje odżywcze, ulega wchłonięciu przez roślinę. Po strawieniu ofiary liść otwiera się, a pozostałości zwykle są zdmuchiwane przez wiatr. Ponowne otwarcie następuje po 24 godzinach.

Rośliny mięsożerne

Rośliny mięsożerne
- (łac. plantae carnivorae), znane też pod mniej precyzyjną nazwą jako rośliny owadożerne (łac. plantae insectivorae)– grupa ekologiczna roślin której przedstawiciele wabią i chwytają zwierzęta za pomocą różnie przystosowanych w tym celu liści pułapkowych oraz odżywiają się pokarmem zwierzęcym. Ofiarami są najczęściej owady, pajęczaki, niewielkie skorupiaki (np. dafnie, oczliki).