Pływacz

Darlingtonia

Rosiczka przylądkowa

Muchołówka

Muchołówka

Muchołówka (Dionaea)

– monotypowy rodzaj roślin z rodziny rosiczkowatych zawierający tylko jeden gatunek o nazwie muchołówka amerykańska (Dionaea muscipula). Jest to roślina występująca w naturze wyłącznie w Karolinie Północnej i Karolinie Południowej (Ameryka Północna).

Morfologia

Liście

Przekształcone w pułapki (tzw. liście pułapkowe), wabiące ofiary słodkim nektarem i czerwonym ubarwieniem. Ubarwienie pułapki zależy od nasłonecznienia. Pułapka składa się z 2 blaszek, na których znajduje się około 6 włosków czuciowych, po każdej stronie liścia.

Kwiaty

Drobne o średnicy około 5mm, nie mają atrakcyjnego wyglądu. Kwitnienie w przypadku osłabionych roślin może prowadzić do obumarcia rośliny.

Biologia i ekologia
Bylina mięsożerna. Siedlisko: tereny bagienne z glebą ubogą w substancje odżywcze. Jeśli potencjalna ofiara potrąci znajdujący się na liściach pułapkowych jeden włosek dwa razy, bądź pojedynczo dwa inne w odstępie mniejszym niż ok. pół minuty, pułapka zamyka się w czasie zwykle krótszym od 1 sekundy. Roślina rozpoczyna wydzielanie enzymów trawiennych. Trawienie trwa kilka dni, w zależności od wielkości ofiary. Po zakończeniu tego procesu pułapka otwiera się i czyha na kolejnego owada (liczba zamknięć pułapki jest ograniczona do około 2-4, czasami do 1). Jeżeli pułapka nie nadaje się już do łapania zdobyczy, usycha, zaś na jej miejsce szybko wyrasta nowa.
Oprócz chwytania owadów podstawowym procesem prowadzonym w liściach jest fotosynteza, będąca źródłem energii dla procesów przemiany materii. Drapieżnictwo pozwala głównie zapewnić wystarczającą ilość azotu, w który ubogie są gleby, na których roślina występuje.

Jak hodować rosiczki.

Rosiczka jest bardzo popularną rośliną owadożerną. Łowi owady na słodką pachnącą ciecz, wydzielaną na szczytach czułków.
Rosiczka (Drosera) należy do rodziny rosiczkowatych (Droseraceae). Jest popularną rośliną owadożerną, występującą prawie na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Do rodzaju Drosera należy około 150 gatunków. Naturalne środowisko rosiczek to jałowe torfowiska i zagłębienia śródwydmowe.
Rosiczka w zależności od odmiany tworzy rozetę z liści o średnicy 2 – 10 cm. Liście pokryte są włoskami oblepionymi lepką wydzieliną trawienną.
Rosiczka łowi owady na słodką i pachnącą ciecz wydzielaną na szczytach czułków. Ofiara wchodzi na liść i lepka substancja ją unieruchamia. Wydzielany kwas mrówkowy zaczyna rozpuszczać ciało owada. Miękkie części ciała ofiary zostają strawione, a powstała z nich ciecz wchłonięta przez roślinę. Mimo, że rosiczka zamyka się wolniej niż muchołówka to owad nie ucieknie – bo jest przylepiony.
Rosiczka najlepiej rośnie na stanowisku nasłonecznionym – najlepiej na południowym parapecie. Idealne podłoże to mieszanka torf z piaskiem w stosunku 2:1. Roślina wymaga kwaśnego odczynu o pH 3,5 – 4,5.
Należy utrzymywać stałą wilgotność podłoża. Woda do podlewania powinna być miękka i pozbawiona wszelkich związków chemicznych. Najlepiej nadaje się woda destylowana lub przefiltrowana w filtrze odwróconej osmozy. Nadaje się również przygotowana woda z kranu (odstana).
Rosiczki nigdy nie wolno nawozić! Azot niezbędny do wzrostu roślina czerpie z upolowanych owadów. Wszystkie pozostałe minerały pobiera z podłoża.
Optymalną temperaturą do wzrostu rosiczki jest 18 – 25°C (lato) oraz 5 – 10°C (zima).

Dzbaneczniki

Dzbanecznik (Nepenthes)
 – rodzaj roślin owadożernych z rodziny dzbanecznikowatych. Występują jako pnące się półkrzewy. Dzbaneczniki występują głównie w Azji Południowo-Wschodniej (Tajlandia, Malezja, Indonezja, Filipiny; szczególnie na terytorium tych ostatnich). Do rodzaju zalicza się ok. 140 gatunków.






Liście

Kształtu dzbankowatego z wieczkiem, napełnione płynem trawiennym, działają jak pułapki, do których wpadają owady. Wielkość dzbanka różni się w zależności od gatunku rośliny (mogą mieć od kilku do nawet kilkudziesięciu centymetrów). Dzbanek posiada tzw. kołnierzyk zwany też obrzeżem, który pokryty jest śliską, zwabiającą owady, substancją. Zwabiony owad siada na obrzeżu i zaczyna spożywać tę substancję, po czym wpada do środka pułapki i zanurza się w cieczy trawiennej, z której nie może się już wydostać. Tam jest powoli rozkładany i jego składniki odżywcze są wchłaniane przez roślinę (są to głównie azotany, które są roślinie potrzebne). Dzbanki posiadają dodatkowo klapkę (tzw. wieczko), która jest tuż nad kołnierzykiem. Dzięki wieczku dostaje się do dzbanka mniej wody deszczowej, a to zapobiega rozcieńczeniu przez nią cieczy trawiennej.